کتاب رواندرمانگری معنوی

شاید یکی از پرتکرارترین سوالات، بخصوص برای عامه مسلمانان، این بوده که «عرفان» و «فلسفه» و به طور کلی «حکمت اسلامی» به چه درد ما می‌خورَد؟

نویسندگان این کتاب که یکی دکترای عرفان اسلامی و دیگری کارشناس ارشد روانشناسی است، تلاش کرده‌اند تا کاربرد عرفان اسلامی را در روان‌شناسی و روان‌درمانگری پیدا کنند.

رواندمانگری معنوی چه کاربردی دارد؟

«رواندرمانگری معنوی» تلاش می‌کند ظرفیت‌های کمتر دیده شده عرفان اسلامی را در درمان و ارتقای روان انسان برای مخاطب تشریح کند و در 9 فصل نشان دهد که با سلوک عرفانی، نه تنها مشکلات روان حل می‌شوند، بلکه سالک، به ظرفیت‌های بسیار بزرگ‌تر و فراتر از «روان» خود دست پیدا خواهد کرد.

قانون اول احساس چیست؟

احساس به شدت مُسری است؛ درست مثل بیماری واگیردار. احساس شما روی دیگری و احساس او روی شما اثر می گذارد. شما از این قانونی تعجب نمیکنید؛ چون قبلاً دربارۀ تأثیرگذاری دیگران بر رفتارتان مباحثی

را در این کتاب مطالعه کرده اید؛ اما حالا این قانون به ما میگوید شانزده احساسی که آنها را برشمردیم با قرار گرفتن در مقابل احساس دیگران به سرعت تغییر می.کنند بیمارستانی روانی را تصور کنید دکترها پرستارها و بیماران در سالنی نشسته اند و جلسۀ گروه درمانی در حال اجراست. همین که یک بیمارمانیا از در سالن داخل شود لبخند روی لب همه اعضای حاضر در سالن خواهد نشست بیمار مانیا، خلق بیش از حد مثبتی دارد و گاهی شبیه به نشئگی ناشی از مواد مخدر است بیمار ،مانیا خلق مثبتش را به سرعت منتقل میکند؛ به همین دلیل این تصور بین مردم رایج است که روان شناسان خودشان بیمارند چنین تصور رایجی با توجه به این قانون میتواند تا حدی درست باشد؛ از این رو در دنیا قوانینی را برای درمانگران وضع کرده اند؛ مثلاً هر درمانگر باید در طول روز سه بیمار و نه بیشتر را درمان کند؛ در حالی که متأسفانه در کشور ما گاهی روان شناسان برای ده بیمار جلسه درمانی برگزار می‌کنند.