توضیحات
کتاب شیوای به پسرم در واقع نامه مهربان ترین پدر دنیا به فرزندش امام حسن علیه السلام است که تا دنیا باقی است، برای رهروان راه تربیت نفس و تربیت فرزند نکات کلیدی و ارزشمندی خواهد داشت. نامه ای که خوب است بارها و بارها خوانده شود و دستوراتش برنامه زندگی همه ما و کسانی که مدعی شیعه بودن هستند قرار گیرد.
نشسته بودم توی صحن. پشت پنجره‌هایی که رو به بالاسر ضریح باز می‌شد. یک صبح بهاری خلوت در نجف بود که جز پرتوهای آفتاب که مثل هر طلوع به پابوس آمده بودند و چندتا زائر پراکنده، کس دیگری در حرم نبود. نهج البلاغه جیبی‌ام را باز کردم. دستم روی صفحات لغزید تا رسیدم به نامه‌ها. نامه سی و یک. خواندم و لبریز شدم، خواندم و سرمست شدم، خواندم و از شوق و وجد گریستم… به خودم که آمدم چند ساعت بود که آن جا نشسته بودم و مثل یک تشنه که به آب رسیده، تک تک جملات نامه سی و یک را با تمام وجود سرکشیده بودم.
همان اول نامه نوشته این سفارش‌های پدری است به فرزندش: فرزندی که آرزومند چیزهایی است که به آنها نمی‌رسد، رونده راهی است که به نابودی می‌رسد، بنده دنیاست، معامله‌گر هیچ و پوچ است… همین اول نامه شارحان مکث کرده‌اند. فکر کرده‌اند: درست است که معروف است این نامه را امیرالمومنین(ع) برای فرزندشان امام حسن مجتبی(ع) نوشته‌اند، ولی ویژگی‌هایی که امام همان ابتدای نامه برای مخاطبش می‌شمارد در شان امام معصوم نیست.
