کتاب رمان ضاحیه

کتاب رمان ضاحیه که اثری دیگر از نویسنده نام آشنایی رمان های امنیتی آقای علیرضا سکاکی است. این کتاب که به تک و پاتک‌های عملیات‌های سری و جاسوسی پیرامون حزب الله با دژخیمان اسرائیلی است که بررسی جامعی از کشف و خنثی سازی عملیات‌های موساد در جهت شناسایی مکان سید عزیز مقاومت دارد و پیگیرهای موفقو تلاش های مستمر نیروهای جامعه اطلاعاتی اشاره دارد در انتها جریان کتاب با رمان اوج گرفته و خواننده را به خواسته و غایت داستان می‌رساند.

دبورا یعنی چی ؟

آه کوتاهی می‌کشم و همان طور که دوربین‌های اطراف محل سوژه را نگاه می‌کنم می‌گویم:

به رنگ زنبورها میزان جمع آوری شهد و گرده و میزان تولید موم؛ به آرامش درون کندو و حتی میزان ذخیره عسل زنبورها و از همه اینها مهم تر به ملکه بستگی داره؛ ملکه میتونه تولید به کندو رو زیرورو کنه. روز اولی که این دختر رو دیدم اسم دیگه ای داشت؛ اما به دلیل یه اخلاق خیلی خاصی که توی رفتارش نمود داره و حسابی هم به چشمم می آد بهش دستور دادم اسمش رو دبورا بذاره؛ یعنی «زنبور».

فاران به فکر فرو می‌رود و سپس می‌پرسد:

حالا واقعاً دبورا این طوریه؟ یعنی میتونه تولید عسل به کندو رو زیرورو کنه؟

لبخند کم رنگی میزنم و می‌گویم وسط یکی از عملیات‌هایی که توی لندن داشتیم یکی از نیروهای انگلیسی روی خطش اومد و تعقیبش کرد این تهدید بزرگی برای پرونده ما بود و ممکن بود هر . لحظه همه چی خراب بشه؛ اما دبورا ورق ماجرا رو به نفع ما برگردوند.

فاران لب هایش را به هم فشار داد و گفت: «خب، چطوری؟»

ابرویی بالا انداختم:

به سادگی اول مأمور انگلیسی رو توی یه کوچه خلوت کشوند، بعد دستگیرش کرد و تونست توی همون کوچه تخلیه ش کنه… مستندات همین تخلیه شدن رو هم برای ضمانت اینکه مطمئن باشیم  . . .

آیا اسرائیل می‌خواهد کل فلسطین را بگیرد؟

دستگیره در را حرکت می‌دهد و از اتاق خارج می‌شوم. آن قدری ناراحتم که نمی‌توانم در سازمان بمانم، سوار یکی از خودروهای ویژه می‌شوم و از راننده می‌خواهم من را گوشه‌ای از شهر پیاده کند. می‌خواهم درست شبیه روزهایی که کودکی خردسال بودم و پدرم دستم را می‌گرفت و در شهر قدم می‌زدیم امروز هم در پیاده‌روهای تل آویو راه بروم.

تصویر (آن سالها هنوز در پیش چشمانم است که پدرم هر بار حین پیاده روی دست محبت بر سرم می‌کشید و از برنامه‌های آینده‌اش برای تصاحب این سرزمین می‌گفت. آن سال ها خیلی کم سن بودم؛ اما پدرم سعی می‌کرد با انتقال تجربیات گران‌بهایی که دارد مسیر زندگی‌ام را به سمتی سوق دهد که در سال‌های حساس اوج گیری اسرائیل بتوانم به مهره‌ای مهم و تأثیرگذار تبدیل شوم.

همین طور هم شد تمام تلاشم را به کار گرفتم و جزء به جزء نکاتی را که پدرم از آنها به عنوان گنجینه‌ای ارزشمند و گرانبها یاد می‌کرد به ذهن سپردم. باد خنک از دریا به شهر می‌وزد و صورتم را نوازش می‌کند. همان طور که با یاد گذشته در حال قدم زدن هستم، ناگهان صدای جیغ بلندی بیخ گوشم می‌پیچد و لرزه‌ای به جانم می‌اندازد. مبهوت به اطرافم نگاه می‌کنم و جوانی را می‌بینم که با چابکی به سمت مردی قوی هیکل که با لباس نظامی و اسلحه در گوشه‌ای از خیابان ایستاده است حمله می‌کند و سپس چند ضربه پی در پی به او می‌زند.

آیا آرسن می‌میرد؟

مأمور بدون هیچ مقاومتی روی زمین می افتد و افرادی که در این صحنه هستند هراسان پا به فرار می‌گذارند؛ اما من ناتوان و رنجور در جایم میخکوب شده ام و پاهایم به زمین چسبیده است. به چشمان سرخ پسر جوان نگاه می‌کنم که صورتش را با چفیه‌ای سفید پوشانده است و صدای خفه‌اش را از پشت چفیه به گوش همه می‌رساند: این انتقام خون خانواده‌مه… خواهر کوچکم، برادر هشت ماه‌م، پدر و مادرم مرگ بر اسرائیل!»

مرد جوان حالا به چشمان من نگاه می‌کند و بی آنکه بخواهد فرصت را از دست دهد به سمت‌م می‌دود.

نفس کوتاهی می‌کشم و تندتند کلماتی را که در سر دارم زیر لب زمزمه می‌کنم «آرامشی ابدی بدیشان ارزانی دار، ایزدا؛ و فروغ جاودان را بر آنان بتابان پروردگارا، سرودی در صهیون زیبنده توست، و در اورشلیم نذری بهر تو به جا خواهد آمد. نیایشم را بشنو؛ هرآنچه گوشتین است به سوی تو خواهد آمد؛ آرامشی ابدی بدیشان ارزانی دار، ایزدا، و فروغ جاودان را… بر آنان…. بتابان.»