مدیریت رشد و کادرسازی در تشکیلات

رشد جمعی
فارغ از اینکه انسان‌های تشکیلات در کدام یک از لایه‌های عضو تا رهبر قرار دارند و فارغ از اینکه در چه موضوعی از مجموعه فعالیت‌های تشکیلات حضور دارند، بایستی واجد خصلت‌هایی باشند که قوام و دوام تشکیلات را تضمین می کند.
ماهیت و بافت تشکل های مردمی اقتضا می‌کند که انسان‌هایی با خصلت نهادی و جهادی در آن فعالیت داشته باشند و به واسطۀ وجود چنین فرهنگ تشکیلاتی است که می توان بقای یک حلقۀ میانی و توسعۀ آن در آینده را تضمین کرد. شاخص‌ها و معیارهای ارائه شده در این قسمت، مؤلفه‌های عمومی انسان های تشکیلاتی است که سوای جایگاه تشکیلاتی فرد و به عنوان ویژگی های ضروری برای انسان تشکیلاتی، بایستی در افراد ایجاد، و تقویت شود. این معیارها به عنوان محتوای عمومی رشد برای همۀ انسان‌های تشکیلاتی، بایستی مدنظر قرار گیرد و برنامه هایی برای تربیت انسان‌ها مبتنی بر این ویژگی‌ها، توسط متولی کادرسازی تنظیم شود. روش رشد این شاخص‌ها با توجه به ماهیت دانشی، بینشی، رفتاری و مهارتی، خود دارای روش‌های رشد اختصاصی است که در بخش قبل نیز بدان اشاره شد. تفاوت رشد جمعی و فردی در این است که در برنامۀ رشد فردی، هر یک از انسان های تشکیلات، فارغ از دیگران و با توجه به مختصات استعدادی و نیازهای خود مورد توجه قرار می گیرد؛ اما در روش رشد جمعی، رهبر تشکیلات یا متولی کادرسازی از روش های عرصه محور، تیم محور، آموزش محور و مربی محور برای رشد ویژگی های عمومی – که موردِِ نیاز تمام
انسان های تشکیلات و با هر سطحی از مسئولیت است- بهره می برد. در واقع، در رشد فردی، هر فرد به تنهایی موضوع رشد است؛ اما در رشد جمعی، کل انسان های تشکیلات به عنوان محور رشد موردتوجه قرار می گیرند.