مریم ابراهیمی

طنز همیشه رابطه مستقیمی با شرایط اجتماعی و سیاسی جامعه دارد و بیش از هر روش دیگری می‌تواند مخاطب را در خصوص مشکلات و معضلات موجود در جامعه به تفکر وا دارد. در داستان کوزت‌های دهه شصت، نیز سعی شده شرایط اجتماعی، اقتصادی و گاهاً سیاسی جامعه ایران در دهه نود و بالخص دهه شصت، به نمایش گذاشته ‌شود. کوزت‌های دهه شصت دو نسل از جامعه ایران را مقایسه می‌کند. شخصیت‌های اصلی داستان به گونه‌ای پردازش شده‌اند که تناقض‌ها، شباهت‌ها، ارزش‌ها، ضد ارزش‌ها به خوبی تصویر شوند. نفیسه مادری چهل ساله با تحصیلات دانشگاهی از خانواده‌ای پرجمعیت دهه شصتی است که حالا خود صاحب دو فرزند است. سارای هجده ساله و کیای شش ساله. دغدغه‌های این مادر دهه شصتی و چالش‌هایی که با فرزندان خود دارد، نوستالژی دهه شصت را در ذهن او زنده می‌کند. خاطرات کودکی و نوجوانی‌اش را برای دخترش سارا تعریف می‌کند. سارا دختری سرزنده و شوخ‌طبع است، ماجراهای زندگی خودش را با دوران نوجوانی مادرش مقایسه و همذات‌پنداری می‌کند و حتی گاهی شیرینی خاطرات مادر را چنان در ذهن خود ترسیم و مجسم می‌کند که آرزو می‌کند ای کاش او هم یک نوجوان در دهه شصت بود و می‌توانست آن روزهای شیرین و خاطرات جذاب مادر را درک و لمس کند. در حقیقت هدف نویسنده بیان این نکته است که گرچه دهه نود، دهۀ پیشرفت تکنولوژی و ارتباط‌های مجازی و گسترش شبکه‌های اجتماعی و پیدایش هوش مصنوعی است، اما لذت زندگی در دهه شصت (آن هم در اوج بحران‌های اقتصادی و تحریم‌ها و شرایط پس از جنگ تحمیلی و نبود امکانات و … ) آرزوی نوجوان دهه هشتاد و نودی است. زندگی در محله‌های قدیمی شهر، خانه‌های ویلایی با حیاط‌هایی بزرگ و فرزندان زیاد و خانواده‌ای پرجمعیت و شلوغ، بازی با دختر همسایه و رفت و آمدها و خنده‌ها و شیرینی شب‌نشینی‌ها لذت‌های نابی که هیچ‌گاه نمی‌توان آن را در شهرک‌های حومۀ شهر و زندگی در آپارتمان‌های پنجاه شصت متری، خانوادۀ تک فرزندی و ارتباط‌های مجازی و … پیدا کرد.