رقعی

طنز همیشه رابطه مستقیمی با شرایط اجتماعی و سیاسی جامعه دارد و بیش از هر روش دیگری می‌تواند مخاطب را در خصوص مشکلات و معضلات موجود در جامعه به تفکر وا دارد. در داستان کوزت‌های دهه شصت، نیز سعی شده شرایط اجتماعی، اقتصادی و گاهاً سیاسی جامعه ایران در دهه نود و بالخص دهه شصت، به نمایش گذاشته ‌شود. کوزت‌های دهه شصت دو نسل از جامعه ایران را مقایسه می‌کند. شخصیت‌های اصلی داستان به گونه‌ای پردازش شده‌اند که تناقض‌ها، شباهت‌ها، ارزش‌ها، ضد ارزش‌ها به خوبی تصویر شوند. نفیسه مادری چهل ساله با تحصیلات دانشگاهی از خانواده‌ای پرجمعیت دهه شصتی است که حالا خود صاحب دو فرزند است. سارای هجده ساله و کیای شش ساله. دغدغه‌های این مادر دهه شصتی و چالش‌هایی که با فرزندان خود دارد، نوستالژی دهه شصت را در ذهن او زنده می‌کند. خاطرات کودکی و نوجوانی‌اش را برای دخترش سارا تعریف می‌کند. سارا دختری سرزنده و شوخ‌طبع است، ماجراهای زندگی خودش را با دوران نوجوانی مادرش مقایسه و همذات‌پنداری می‌کند و حتی گاهی شیرینی خاطرات مادر را چنان در ذهن خود ترسیم و مجسم می‌کند که آرزو می‌کند ای کاش او هم یک نوجوان در دهه شصت بود و می‌توانست آن روزهای شیرین و خاطرات جذاب مادر را درک و لمس کند. در حقیقت هدف نویسنده بیان این نکته است که گرچه دهه نود، دهۀ پیشرفت تکنولوژی و ارتباط‌های مجازی و گسترش شبکه‌های اجتماعی و پیدایش هوش مصنوعی است، اما لذت زندگی در دهه شصت (آن هم در اوج بحران‌های اقتصادی و تحریم‌ها و شرایط پس از جنگ تحمیلی و نبود امکانات و … ) آرزوی نوجوان دهه هشتاد و نودی است. زندگی در محله‌های قدیمی شهر، خانه‌های ویلایی با حیاط‌هایی بزرگ و فرزندان زیاد و خانواده‌ای پرجمعیت و شلوغ، بازی با دختر همسایه و رفت و آمدها و خنده‌ها و شیرینی شب‌نشینی‌ها لذت‌های نابی که هیچ‌گاه نمی‌توان آن را در شهرک‌های حومۀ شهر و زندگی در آپارتمان‌های پنجاه شصت متری، خانوادۀ تک فرزندی و ارتباط‌های مجازی و … پیدا کرد.

ار الزامات تاثیرگذار چه در سطح فردی و چه اجتماعی، هدف‌مندی و استمرار بر آن است. یکی از نقش‌های تعریف شده برای حلقه های میانی ثبات‌گرا است و به معنی استمرار حرکت هدف‌مند می‌باشد و کتاب مدیریت ثبات گرا به بیان کلیاتی از مبانی، مهارت‌ها و تمرین‌هایی در راستای تقویت هدف‌مندی و هدف‌گرایی در تشکل ها پرداخته است.

مبالغه نیست اگر جنبش پُرتکاپو و دامنه دار شیعیان یمن را «حزب الله دوم» منطقه بنامیم و سلسله جنبان این حرکت یعنی شهید سیدحسین بدرالدین الحوثی، را «اویس خمینی » بدانیم. اویس قرنی مردی از سرزمین «ایمان و حکمت»، یعنی یمن بود که سید تابعان شد و یار باوفای امیرمومنان اویس به عشق دیدار پیامبر (ص) به مدینه رفت، اما موفق به دیدار یار نشد و به وطن بازگشت. وقتی پیامبر (ص) قضیه را شنید، او را «نفس الرحمان» خواند. هر از گاهی هم با اشاره به مسیر یمن میفرمود: «از سوی یمن بوی خدا به مشامم میرسد. همچنان که فرمود: در یمن شخصی است به نام اویس قرنی که در روز قیامت محشور میشود و جمعیت بسیاری را به تعداد افراد و قبیله پرجمعیت ربیعه و مضر شفاعت میکند.»

امروز نیز به برکت مجاهدتهای اویس خمینی بوی خوش اندیشه‌های اسلام ناب از یمن به مشام میرسد. حسین الحوثی بعد از رحلت امام مدت کوتاهی را در ایران به سر برد. او چنان شیفته و متأثر از اندیشه و آثار امام

خمینی بود که در تمامی سخنرانیهایش نام و یاد امام را احیا کرد. این کتاب نتیجه تلاشی متواضعانه است برای نشان دادن گوشه ای از ریشه های پیدایش جنبش شیعیان یمن و تبیین برخی دیدگاه‌ها و مواضع این شهید بزرگوار در بخش اول مطلبی به قلم استاد ابو عواضه آمده است. ایشان یکی از شاگردان حسین الحوثی است که مقالات متعددی دربارهٔ شخصیت و اندیشه های شهید الحوثی نوشته است. متن سخنرانیهای روشنگرانه شهید حسین الحوثی را نیز که در اینترنت قابل دسترسی است این استاد بزرگوار پیاده و ویرایش کرده است.