نهج البلاغه
ترجمه حجه‌الاسلام شیخ حسین انصاری

شگفتا! آیا به قیامت ایمان نداری؟ و از حسابرسی خدا نمی‌ترسی؟! ای کسی که نزد ما از خردمندان شمرده می‌شدی! چگونه آشامیدن و خوردن این مال را بر خود گوارا می‌دانی، در حالی که می‌دانی حرام می‌خوری و حرام می‌آشامی؟! کنیزان می‌خری و با زنان ازدواج می‌کنی، آن هم از مال یتیمان و تهیدستان و مؤمنان جهاد کنند‌های که خداوند، این اموال را به آنان بخشیده و به وسیلۀ آنان این شهرها را حفظ کرده است.
از خدا پروا کن! به این قوم اموالشان را برگردان، اگر برنگردانی، آن گاه که خداوند به من قدرت دست‌یابی به تو را بدهد چنانت کیفر می‌دهم که عذرخواهم نزد حق باشد و با شمشیرم گردنت را بزنم، شمشیری که احدی را با آن نزدم جز این که وارد دوزخ شد.
و سوگند به خداوند! اگر حسن و حسینم آن چه را تو انجام دادی انجام می‌دادند، از من نرمشی نمی‌دیدند و به مرادی نمی‌رسیدند، تا این که حق را از آنان باز ستانم و باطلی را که از ستمشان به وجود آمده نابود سازم.
به خدای جهانیان سوگند! آن چه از مال ایشان برد های اگر برایم حلال بود، شادم نم یکرد که آن را برای اولادم به ارث گذارم. در این غارتگری آهسته بران، که گویی به مرگ رسید ه‌ای و زیر خاك دفن شده‌ای و اعمالت بر تو عرضه شده، آن هم در جایی که ستمکار به خاطر آن حسرت، فریاد برمی‌دارد و تبا هکنندۀ عمر درخواست برگشت به دنیا دارد، در حالی که آن زمان، زمان رهایی نیست.