یکی از اعتقادات مهم دینی ما جامعیت «اسلام» است که برآمده از تعالیم خود دین است. البته جامعیت دین بدین معنا نیست که بیان هر چیزی که بشر به آن نیاز دارد از جمله پیشرفتهای علوم تجربی و مانند آن بر عهده دین ،است، بلکه آنچه به عنوان جهت زندگی و چارچوب اخلاقی و اعتقادی است. و در یک کلام بیان مسیر سعادت معنوی انسان است بر عهده دین است. اگر کسی حقانیت اسلام را باور ندارد باید در مورد دین حق تحقیق کند تا آن را بیابد اما اگر کسی با تحقیقاتش به حقانیت اسلام رسید در تعالیم اسلام باید پیرو ،باشد نه رهبر با توجه به اینکه اسلام خودش را کاملترین آیینی معرفی میکند که بر ادیان دیگر ترجیح دارد به گونه ای که روز قیامت هیچ دینی به جز اسلام پذیرفته نخواهد شد و روزی بر همه ادیان غالب خواهد شد، با توجه به این تعالیم دیگر معنا ندارد که احساس کند که باید بخشی از مسیر سعادت را در آیین دیگری بجوید بنابراین تمام آنچه برای رسیدن به آرامش و سعادت معنوی برای انسان لازم است در آیین اسلام وجود دارد و نیازی به جستجو در تعالیم سایر ادیان و مکاتب نیست.

پیش از پاسخ دادن به این پرسش باید به این نکته توجه کرد که اصل این سؤال، اساساً درست نیست اما در سؤال فوق این پیش فرض که ایران یک دوست هم در بین کشورهای مهم ،ندارد به عنوان یک امر مسلّم در نظر گرفته شده و بعد از چرایی آن سؤال شده است در اینجا آمریکا و چند کشور غربی تمام جهان قلمداد میشوند.

اما به هر حال درباره سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران ذکر چند نکته لازم به نظر میرسد:

الف) اصل تعامل گرایی و تنش زدایی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی: نظام جمهوری اسلامی ایران که برآمده از یک انقلاب دینی و بر پایه آموزه های متعالی شیعی است نه تنها به دنبال دشمنی با جهان نیست بلکه بر اساس همان تعالیم نجات بخش اسلام و بر پایه قواعد فقهی در عرصه روابط خارجی همچون اصل دعوت)، تعامل گسترده با کشورهای جهان را در دستور کار خود قرار داده است. اصول اعتقادی فقه شیعه، تعامل با کشورهای جهان را مشروط به نفی پذیرش سلطه گران عالم کرده است؛ بنابراین ما به دنبال نفی سلطه هستیم نه نفی تعامل.

اسلوب بیان، سبک و شیوه نظم قرآن، جمله بندی‌ها و چینش الفاظ عبارات در قالبی نو و اسلوبی تازه بر عرب عرضه شده که کاملاً بی سابقه بوده و پس از آن نیز کسی مانند آن را نتوانسته است بیاورد. البته اگر چه این گونه نظم و تألیف کلام تازگی داشت ولی از چارچوب اسلوبهای کلامی عرب بیرون نبود.

بدین معنا که درمیان فُصحای عرب آن روزگار انواع کلام همچون شعر، نثر، سجع و يا… متداول بود که هر یک دارای محاسنی و در کنار آن نیز معایبی بود. حسن شعر در گیرا بودن آن است که مایه جذب و نفوذ در اعماق قلب میگردد؛ ولی قید قافیه و رعایت وزن خاص آزادی صاحب سخن را تا حدودی سلب میکند حُسن نثر در آزاد بودن صاحب سخن است. هرگونه کلمات و الفاظی که متناسب با معنای خواسته شده خود میداند آزادانه انتخاب و به کار می برد؛ ولی آن گیرایی و جذبه شعری را ندارد. سجع گرچه احیاناً به ظاهر زیبا است و گونه‌های هنرنمایی در سخنوری به شمار میرود ولی تکلّف و دشواری و احیاناً به کار بردن کلمات نامناسب، از زیبایی آن می کاهد.

قرآن میان این سه نوع کلام جمع کرده؛ دارای محاسن هر یک و فاقد معایب آنها میباشد. این از شگفتی‌های اعجاز قرآن است. قرآن جذابیت شعر همراه با آزادی کامل نثر و زیبایی سجع بدون تکلّف را داراست. این ویژگی عجیب برای سخندانان و سخن سنجان عرب از همان آغاز آشکار و همواره برای علمای ادب مشهود بوده است.

نظم و شیوه و سبک قرآن چنان صورت گرفته که نغمه آفرین و دارای آوای جان بخش و روح افزا است.